Дэбютная кніга Андрэя Кімбара. У яе ўвайшлі выбраныя вершы, напісаныя цягам 2011 — 2024 гг., якія часткова друкаваліся на старонках часопісаў «Маладосць», «Полымя» і выходзілі ў калектыўных зборніках.
Гэтая кніга — даніна памяці вялікаму паэту, адкрывальніку новых даляглядаў у беларускай літаратуры. Кола аўтараў вельмі шырокае. Сярод іх вядомыя грамадскія дзеячы, навукоўцы, пісьменнікі, выдаўцы, мастакі, мастацтвазнаўцы, журналісты, настаўнікі, якія добра ведалі яго як чалавека і вторчую асобу. Аўтары — а яны не толькі з Беларусі, але і з Польшчы, Германіі, Швейцарыі, Літвы, Расіі — дзеляцца сваімі ўспамінамі пра сустрэчы, супрацоўніцтва з Алесем Разанавым, думкамі пра ягоную творчасць. Кніга змяшчае таксама ўспаміны родных, згадкі самога паэта пра сваё дзяцінства, стэнаграфічны запіс дыскусіі 2011 года і паэтычныя прысвячэнні яму.
Багата ілюстраваная архіўнымі фотказдымкамі.
Багдан Ігар Антоныч (Богдан Ігор Антонич, 1909–1938) – самабытны паэт, класік украінскай літаратуры. “Кнігу Льва” склалі выбраныя творы, якія ўваходзілі ў тры прыжыццёвыя зборнікі паэта (“Вітанне жыцця”, 1931; “Тры пярсцёнкі”, 1934; “Кніга Льва”, 1936), два пасмяротныя (“Зялёнае евангелле”, 1938; “Ратацыі”, 1938), а таксама тэксты, што не змяшчаліся ў асобных выданнях, у тым ліку і ў падрыхтаваным самім аўтарам (але не надрукаваным) зборніку “Вялікая гармонія” [1932–1933]. У раздзел “Накіды, планы, фрагменты” ўключаныя асобныя матэрыялы з запісных кніжак паэта. Завяршае збор выбраных твораў яго прамова “Становішча паэта”, выказаная пры атрыманні 1 студзеня 1935 г. літаратурнай узнагароды.
Пераклады з украінскай здзейсненыя найлепшымі паэтамі ХХ стагоддзя, сярод якіх Эдуард Акулін, Мікола Аляхновіч, Рыгор Барадулін, Генадзь Бураўкін, Сяргей Законнікаў, Васіль Зуёнак, Сяргей Панізнік, а таксама ўкладальнік і каментатар выдання Вячаслаў Рагойша. Празаічныя фрагменты для выдання перастварыла Таццяна Кабржыцкая.
У якасці эпіграфаў выкарыстаныя ўрыўкі з прадмоў Ніла Гілевіча і Дмытра Паўлычкі да папярэдняга варыянта гэтага зборніка, які пабачыў свет у 2011 годзе ў выдавецтве “Каменяр” (Львоў) невялікім накладам. Новае выданне, здзейсненае праз 12 гадоў, – добрая магчымасць для беларускага чытача адкрыць для сябе творчасць аўтара-мадэрніста, які аказаў каласальны ўплыў на развіццё ўкраінскай паэзіі ў ХХ стагоддзі.
У 2014 годзе ісландскі паэт Адальстэйн А. Сігюрдсан быў госцем Міжнароднага паэтычнага фестывалю імені Міхася Стральцова “Вершы на асфальце”. Вынікам візіту зрабілася гэтая кніга ў перакладзе Марыі Пушкінай: выбраныя творы з кніг “Вершы зямлі” (1985), “Вершы мроі” (1992), “Цвярдыня сэрца” (2007), “Дамы не бываюць самотныя” (2011), “Аўтапартрэты” (2012), “Летняя поўня” (2016). “Дэма-версія” гэтага выдання ўбачыла свет у 2015 годзе ў выдавецтве “Крок” (Тэрнопаль). У гэтым выданні яе дапаўняюць найноўшыя пераклады, а таксама, у якасці паслямовы, – эсэ полацкага этнографа і паэта Уладзіміра Лобача, якое на ўзроўні знакаў збліжае Беларусь і Ісландыю.
Кніга адрасуецца аматарам паэзіі, зацікаўленым у паэтычных ландшафтах свету. Яна распачынае паэтычную серыю “Вершы на асфальце”, у якой стваральнікі мяркуюць раскрываць чытачам далёкія і блізкія краіны праз прызму паэзіі.
Алесь Дуброўскі-Сарочанкаў (Аляксандр Уладзіміравіч Дуброўскі) нарадзіўся 18 лістапада 1976 г. у Навагрудку. Пісьменнік скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, магістратуру і аспірантуру па кафедры тэорыі літаратуры, а таксама Тэалагічны інстытут Саюза хрысціян веры евангельскай у Рэспубліцы Беларусь. Кандыдат філалагічных навук, дацэнт. Доктар тэалогіі (ступень прысуджана Тэалагічнай семінарыяй св. Яна Хрызастома, Медэльін, Калумбія), прэсвітар.
Друкуецца з 1992 г. Аўтар кніг паэзіі «Паміж небам і багнаю» (1997) і «Эстэтыка маўчання» (2011).
“Водападзел” – пятая паэтычная кніга Марыі Мартысевіч. Зьмяшчае вершы, якія пісаліся з 2006 па 2021 год. Аўтарка лічыць, што падводзіць рысу пад пэўным пэрыядам сваёй творчасьці. Сур’ёзна-іранічныя паэтычныя тэксты натхнёныя роднымі для яе мясьцінамі на Віцебшчыне, на Палессі, маюць прапіску на вуліцах Менска, дзе расла, жыла і творча кшталтавалася паэтка. Марыя Мартысевіч нарадзілася ў 1982 годзе. Раней выдала чатыры кнігі паэзіі: “Цмокі лятуць на нераст” (2008), “Амбасада” (2011), “Сарматыя” (2018), “Як пазбыцца Маматута” (2020).
Белы, чырвоны, чорны. 100% хэнд-мэйд па старадаўніх тэхналогіях. Непаўторнае хараство і багацце беларускай культуры. Знаёмцеся: каталог традыцыйнага адзення Беларусі канца ХІХ — пачатку ХХ стагоддзяў па рэгіёнах. Строі, у якіх у мінулым красавалі беларускі, не адзін год збіралі, аднаўлялі і рэканструявалі паводле старых фотаздымкаў нашы сучаснікі — спявачка, кінавытворца і прадзюсарка Воля Дземка, якая зараз жыве ў Сіэтле (ЗША) і яе паплечніцы з фальклорнага гурта VOLYA.
У каталогу прадстаўленая адна з найбуйнейшых прыватных калекцый беларускага народнага строю, сабраная па-за межамі краіны. 16 поўных камплектаў з 79 прадметаў жаночага адзення і аксэсуараў ад 1880-х да 1940-х гг, якія дагэтуль нідзе не выстаўляліся. Дызайн і аздабленне ўбораў адлюстроўваюць адметнасці пяці з шасці гісторыка-этнаграфічных рэгіёнаў Беларусі.
За кожным прадметам свая гісторыя, спалучэнне шчаслівага выпадку, звычайнага цуду і імпэту людзей, улюбёных у беларускую народную культуру. Калекцыя пачалася больш як 10 гадоў таму з няглюбскае кашулі, якую Воля Дземка знайшла на еВау як «русское платье». (Для даведкі: неглюбскія тэкстыльныя традыцыі ўваходзяць у дзяржаўны спіс гісторыка-культурнай спадчыны Беларусі). Калісьці гэтую кашулю саткала і расшыла для свайго вяселля сялянка з Веткаўскага раёна Гомельшчыны. Сёння ж гэты строй — частка важнай працы па захаванні традыцыйнай беларускай культуры.
Гурт VOLYA, які з 2009 года знаёміць слухачоў у ЗША з аўтэнтычнымі беларускімі песнямі, (дарэчы, многія з іх сягаюць каранямі ў дахрысціянскія ці сярэднявечныя часы), таксама займаецца і аднаўленнем аўтэнтычных беларускіх строяў. З гэтай мэтай была створаная нават асобная недзяржаўная ўстанова — «Цэнтр па вывучэнні, зборы і аднаўленні матэрыяльнай і нематэрыяльнай беларускай культуры». Некаторыя ўборы спявачкі атрымалі ў спадчыну ад сваякоў, іншыя набылі на міжнародных аўкцыёнах кшталту еВау і Etsy. Колькі строяў падарылі дзяўчатам героі дакументальнага фільма аб знікаючых культурных традыцыях «Песні старой Еўропы — старадаўнія беларускія песні», матэрыл для якога збіраўся ў 2011 годзе ў этнаграфічных экспедыцыях па Гомельшчыне і Берасцейшчыне.
На 50 старонках — не проста традыцыйныя жаночыя ўборы і іх рэгіянальныя адметнасці. Тут ажывае гісторыя краіны, прашытая сімваламі на кашулях, хустках і фартухах, напоўненая ўрачыстым настроем, прасякнутая цеплыней умелых рук беларускіх майстрых.
Гами, ноти, скрипковий ключ можуть стати для дитини виснажливим зубрінням. А можуть – захоплюючою казковою грою. Саме так, грайливо й чародійно знайомить з музичною грамотою, казка оперної діви Марії Максакової. Дорослі, до речі, також оцінять відтінки іронії цієї витонченої історії. Марія Максакова. Оперна співачка, меццо-сопрано, представниця відомої артистичної династії Максакових. Народилася в Мюнхені. 1995 року закінчила музичну школу Московської державної консерваторії (фортепіано). Тоді ж почала навчання на відділенні академічного вокалу Російської академії музики імені Гнесіних, яку закінчила з червоним дипломом. 2000 року ввійшла до складу трупи московського театру «Новая опера», де була ведучою солісткою. З 2003 року – солістка Большого театра (Москва), в 2006 році почала роботу в «Гелікон-Опера». З 2011 року – солістка Маріїнського театру (Санкт-Петербург), в складі якого , а також індивідуально співала на кращих оперних світових сценах. Окрім головних партій Марія стає першою виконавицею сучасних опер: «Цариця» Давида Тухманова, «Альберт і Жизель» Олександра Журбіна. Виконує партію принцеси Шарлотти у світовій прем’єрі опери Родіона Щедріна «Лєвша». Лейбл Universal Music Group International випустив три сольних альбоми Марії Максакової. З 2016 року живе у Києві. В червні 2017 року створила «Благодійний фонд Марії Максакової» для підтримки талановитих дітей України у галузі академічного мистецтва.
У гэтай кнізе разглядаецца адносна мала даследаваная з’ява перыяду Другой сусветнай вайны — калабарацыя мясцовага насельніцтва Беларусі з нямецкімі акупацыйнымі ўладамі. Зроблена спроба прааналізаваць калабарацыю як з’яву. Аналіз калабарацыі выяўляе таксама матывы паводзінаў людзей і рэакцыю грамадства, якое апынулася ў экстрэмальным, ненармальным становішчы.
Пераклад з англійскай мовы Вольфа Рубінчыка.
Пераклад зроблены паводле выдання: Rein, Leonid. The Kings and the Pawns. Collaboration in Byelorussia during World War II. — New York: Berghahn, 2011
Исследование посвящено проблеме метода в «гражданских науках» раннего Нового времени — от «статистики» Германа Конринга до «новой науки» Джамбаттисты Вико, от политического искусства тацитистов до mathesis politica Томаса Гоббса.
|В центре внимания — рождение политической науки из краха гуманистической этики и традиционного аристотелизма, отчаянные попытки мыслителей XVI-XVII вв. преодолеть «дискурсивную анархию» (В. Кан) в политической теории.
|Авторы показывают, как в политической мысли эпохи Барокко отражаются центральные события интеллектуальной истории раннего Нового времени — рождение категории научного факта и принципа научной объективности, «морализация модальностей», проникновение математического аппарата в гуманитарные области — и как выходят на первый план базовые понятия современного политического мышления: чрезвычайное положение, государственный интерес, манипуляция.
|Монография продолжает вышедшую в 2011 г. книгу тех же авторов «Кроме Декарта: Размышления о методе в интеллектуальной культуре раннего Нового времени».ф
