Каменныя казкі

«Аўтар можа ўгледзець у простым шэрым камені дзіўнага вожыка, падобнага на індзейскі татэм. І раптам гэты камень расплюшчвае вочы і глядзіць на нас, шчацініцца пекнымі іголкамі-пёрамі. А іншы камень ператвараецца ў апераную істоту — дзіўную пластычную хімеру, дасканалую ў сваёй каменнай прыродзе. Пэўна, менавіта так бачылі безуважных і абыякавых пасланнікаў нябёсаў нашы далёкія продкі…»