Уладар Пярсьцёнкаў: Дзьве вежы. Кнiга другая

Арагорн хутка лез на схiл. Раз-пораз нахiляўся да глебы. Хобiты крочаць лёгка, i нават сьледапыту няпроста чытаць iхнiя сьляды, але непадалёк ад вяршынi сьцежку перасякала крынiчка, i на мокрай глебе Арагорн знайшоў тое, што шукаў.- Сьляды я прачытаў слушна, — сказаў сам сабе. — Фрода пабег да вяршынi. Цiкава, што ён там пабачыў? Бо вярнуўся тым самым шляхам, зноў спусьцiўся па сьцежцы.Арагорн вагаўся. Бо сам хацеў дабрацца да верху, пабачыць нешта, што пазбавіць сумневаў. Ці мо трэба сьпяшацца? Раптам вырашыў: скочыў наперад, дабег да вяршыні праз пляцоўку, забрукаваную вялікімі камянямі, падняўся па лесьвіцы. Сеў на сталец і зірнуў вакол. Але сонца, падавалася, пазмрачнела, і сусьвет рысаваўся няясна й аддалена. Арагон агледзеўся — ад поўначы зноў да поўначы — і не пабачыў анічога, апрача няблізкіх гор, і толькі далёка-далёка ў нябёсах заўважыў вялізарную птушку накшталт арла, якая шырокімі коламі павольна спускалася.